Οπαδικός τρόπος σκέψης: Ένα πρόβλημα του σύγχρονου Έλληνα

Θα περίμενε κανείς από τον τίτλο του άρθρου, το κείμενο να είναι αθλητικού περιεχομένου. Όμως αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Ο Έλληνας σήμερα δε περιορίζει τον οπαδικό τρόπο σκέψης του στον αθλητισμό και ίσως αυτό είναι που πληρώνει.

Μεγαλώνοντας σε μια κοινωνία η οποία τροφοδοτεί με πρότυπα κοινωνικά, θρησκευτικά, πολιτισμικά, αθλητικά, πολιτικά και ότι άλλο μπορεί να
φανταστεί κανείς, το να ασπάζεσαι κάτι που υποστηρίζεται από το μεγαλύτερο μέρος της μάζας εκλαμβάνεται ως κάτι παραπάνω από αναγκαίο για τους περισσότερους, προκειμένου να γίνουν αποδεκτοί από το σύνολο. Σκεφτείτε πως θα σας κοιτάξουν αν πείτε ότι είστε για παράδειγμα βουδιστής, αν πείτε ότι στο ποδόσφαιρο υποστηρίζετε την χ μικρή ομάδα και εν ολίγοις αν με τις επιλογές σας δεν ακολουθήσετε τη μάζα. Κάπως έτσι έχει χαθεί στη χώρα μας η γοητεία της ελεύθερης επιλογής, της σωστής επιλογής και κατά επέκταση, της σκέψης, με τις αρνητικές συνέπειες να επιβαρύνουν ολοένα και περισσότερο τους τομείς που παρατηρείται το φαινόμενο.

Ακόμη και στο ποδόσφαιρο που είναι απλά ένα άθλημα, το να είσαι Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός ή κάποια άλλη μεγάλη ομάδα είναι ζωτικής σημασίας προκειμένου να μην είσαι ο περίγελος της παρέας ή να χαίρεσαι σαν πρωταθλητής για ένα πρωτάθλημα στο οποίο εσύ συμμετέχεις όσο και οι οπαδοί των άλλων ομάδων. Να μην βλέπεις ποδόσφαιρο, να μην βλέπεις άθλημα, να σε νοιάζει μόνο να κερδίσουν οι μπλε, οι μωβ. Αποτέλεσμα; Τα άδεια γήπεδα. Που ποτέ δε θα δούμε γεμάτα, όπως σε άλλες χώρες, σε αγώνες μικρομεσαίων ομάδων. Θα μου πεις είναι διασκέδαση. Είναι ψυχαγωγία και στη διασκέδαση ο άνθρωπος θέλει να είναι με τον νικητή. Ας είναι. Όμως αυτός ο τρόπος σκέψης έχει επηρεάσει και την πολιτική ζωή του τόπου.

Χαρακτηριστικό είναι άλλωστε αυτό που είχε πει ο παλιός ομοσπονδιακός προπονητής μας, Αλκέτας Παναγούλιας το 1988: ''έχω την εντύπωση ότι το ποδόσφαιρο αντικατοπτρίζει κατά κάποιον τρόπο, την κοινωνική ζωή κάθε χώρας''. Παρατηρώντας τα εκάστοτε εκλογικά αποτελέσματα, δυστυχώς δικαιώνουν αυτές τις απόψεις. Ο Έλληνας πολίτης φαίνεται να θυσιάζει το μεγαλύτερο αγαθό της δημοκρατίας, το εκλογικό του δικαίωμα, ψηφίζοντας εδώ και χρόνια ''οπαδικά''. Η ατάκα άλλωστε των ηλικιωμένων ''εγώ ψηφίζω χχχ από τη μεταπολίτευση'' έχει γίνει κλασσική.

Πρέπει να είμαστε η μόνη χώρα παγκοσμίως, η οποία εξέλεξε για πρωθυπουργό της έναν άνθρωπο τον οποίο όλοι σατίριζαν και περιγελούσαν προεκλογικά, λέγοντας πως δεν κάνει για πρωθυπουργός (ΓΑΠ) και μάλιστα με ποσοστό 43,92%!!! Φυσικά αυτό ήταν απόρροια της οπαδικής ψήφου, μιας και μέχρι πρόσφατα, ακόμη και εγώ να κατέβαινα με το ΠΑΣΟΚ θα είχα βάσιμες ελπίδες να εκλεγώ πρωθυπουργός!!! Αυτή η ίδια οπαδική ψήφος έφερε ''πουθενάδες'' και τους διόρισε πρωθυπουργούς

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως στη χώρα που γεννήθηκε η δημοκρατία, από τη μεταπολίτευση και μετά (κοντά 40 χρόνια πια), έχουν κυβερνήσει στην ουσία την Ελλάδα τρεις οικογένειες με ελάχιστα διαλείμματα. Και τίθεται το ερώτημα: Άραγε αξιοκρατικά, γιοι, εγγονοί, ανιψιοί κάποιων κυβέρνησαν; Ήταν άραγε αυτοί οι αξιολογότεροι της εποχής τους, ή καταλαμβάνοντας την βολική θέση του πρώτου στο κόμμα έπαιρναν την δημοκρατική ψήφο του πολίτη-οπαδού;

Μόνο που κανείς δεν ασχολούνταν σοβαρά γιατί όλα ήταν καλά. Ή τουλάχιστον έτσι φαινόταν. Η λογική ο τάδε με έβαλε στο δημόσιο θα τον ψηφίζω όσο ζω αποδείχτηκε λάθος. Γιατί ο τάδε σήμερα σου μείωσε τη σύνταξη, οδήγησε το παιδί σου στο εξωτερικό και απέλυσε τη γυναίκα σου. Μήπως Έλληνες ενόψει εκλογών πρέπει να σκεφτούμε και να μην χαραμίσουμε το δικαίωμά μας οπαδικά; Μήπως η λογική πρέπει να είναι φέτος θα ψηφίσω αυτόν που με συμφέρει και να καταργήσουμε τα οπαδοκεντρικά πρότυπα της δεξιάς, της αριστεράς, του κέντρου και δεν ξέρω εγώ τι άλλο; Μήπως σαν Έλληνες πάνω από όλα πρέπει να κοιτάξουμε το συμφέρον της χώρας, όπου και αν ανήκει αυτό; Σήμερα άκρα αριστερά, αύριο άκρα δεξιά, μεθαύριο στο κέντρο και δεν ξέρω εγώ που αλλού; Μήπως έτσι θα οδηγήσουμε και τους πολιτικούς στο να το ξανασκέφτονται πριν οχυρωθούν πίσω από τη σιγουριά του ποσοστού μιας παράταξης στηριζόμενης από πολίτες-οπαδούς;